Zorgen voor je verdriet, open over rouw en kwetsbaar geluk

Een leven na verlies. Nooit had ik gedacht dat dit voor mij zo wezenlijk zou zijn. Want, wat is het leven anders als het allerergste je overkomt! Na het verlies van onze allermooiste baby Boris stond de wereld stil, maar lukte het mij om weer stappen te zetten in een voor mij compleet nieuwe wereld.


Op deze website vertel ik over het verlies van onze baby. Over hoe het leven daarna verder ging, over hoe ik nooit zal loslaten, en over hoe ik opnieuw leerde genieten, en durfde te dromen en te dansen. Ook schrijf ik als ervaringsdeskundige over mijn rouwfilosofie
'Zorgen voor je verdriet'. Ik hoop dat mijn verhaal je een klein beetje troost, licht en liefde kan geven.


'Ik verweef je en ik leef je, in de adem van mijn hart...'

Nieuwste blogs


Hieronder vind je mijn laatst geplaatste blogs over Boris. Wil je beginnen bij het begin? Start dan via deze link met mijn eerste verhaal: 'Zwanger'


28 juni 2024
Het is gek eigenlijk hoe het er ineens kan zijn, triggers die meestal geen trigger zijn, maar dan als donderslag bij heldere hemel kan het zomaar inslaan. Een steek in mijn hart omdat hij er niet meer is… We waren met wat dames en kinderen gezellig aan het picknicken, en ineens, gewoon tijdens het bestellen van een ijsje voor Babet, klinkt er keihard in mijn hoofd; ‘En geen ijsje voor Boris…’. Het overviel me enorm en ik voelde lichte paniek, want ik stond in een drukke rij in een te warme snackbar. ‘Niet aan denken nu, het is oké, wegslikken’. En dat lukte, al bleef er een weemoedig gevoel over. Logisch ook, want de pijn blijft zo gemeen. Eenmaal buiten met onze ijsjes was het goed. Ik noemde het niet, al had het gekund want ik was in fijn gezelschap, maar ik wilde het niet aan. Dat kan ik eigenlijk ook niet zo goed, dat doe ik liever alleen en van me afschrijvend, zoals nu. Het is dat stille verdriet waar ik zelf mee zal moeten blijven dealen. Ik keek naar mijn spelende, lachende meisje en gaf haar extra kusjes op haar wang. Ze is zo mooi! En wat ben ik blij dat wij samen wél ijsjes kunnen eten…
4 mei 2024
We hadden een pittige week. Op Koningsdag brak Babet haar enkel en op de jaardag van Boris de 29e hoorden we dat één van onze vrienden lag te vechten voor zijn leven. Het maakte dat ik die dag vooral bezig was met dingen regelen voor Babet, en veel zorgen maken. We hadden ook taart en slingers voor Boris, lieten een ballon op samen en brachten een kadootje en kaarsje naar zijn graf. Maar waar ik normaal zo met hem bezig ben op zijn dagen, omdat ik dat fijn vindt, lukte het me nu niet om er volledig in te duiken. Is dat erg? Niet perse, het was begrijpelijk anders die dag, en we hebben fijne momentjes gehad voor Boris. Maar ik merk dat ik emotioneel op een soort sluimer stond, en daar voel ik me schuldig over tegenover Boris.  En nu is het vandaag ineens al weer 4 mei, de dag dat we hem moesten begraven en hem onze allerlaatste kusjes en knuffels gaven, en nog steeds sta ik op sluimer. Het kan niet anders dan dat het gaat breken, de stormvloed zal er een keertje uit komen, maar nu dus even niet. We gaan vandaag nog even naar zijn grafje, en ik hoop dat het vanavond gaat onweren, dat deed het negen jaar geleden ook. Lieve Boris, Sorry dat het anders was, dat ik niet met al mijn aandacht bij je kon zijn. En je bent er toch wel, dat weet ik, je bent er altijd. Papa zei dat het goed is zo, en dat denk ik ook. Wat kunnen we ook anders!? Je zult hier fysiek nooit meer zijn en daar dealen we mee zo goed en kwaad als het kan. Maar ik blijf altijd je mama lief ventje. Altijd zal ik je mijn liefde blijven geven! En ik hoop dat je het voelt zoals ik jou ook nog voel in elke vezel van mijn lijf. Ik hou van jou! Mama ✨
18 april 2024
Nog maar 11 nachtjes, en dan wordt Boris negen. Al wordt hij dat nooit echt, want zijn hartje stopte al voor het leven écht kon beginnen. Maar negen jaar! Als een eeuw en een dag tegelijkertijd. Vanochtend had ik het met mijn man over zijn dag, en over dat ik het vorig jaar zo lastig vond. Ik worstel elk jaar weer opnieuw met hoe we de dagen moeten indelen, en leg mijzelf én mijn omgeving dan allerlei regels op. Vorig jaar zorgde dat voor wrijving, waardoor de dag nog zwaarder werd dan hij al was, en dat wil ik niet meer. Het mag gewoon een fijne liefdevolle dag zijn voor ons, net als de dagen eromheen. Dus ik ga proberen het los te laten. En het is ook gewoon zwaar, en een eenzaam proces. Althans, zo ervaar ik dat zelf. Het zwarte van de dood overleef je niet samen, daarvoor voelt het voor mij te persoonlijk. Natuurlijk is het fijn als je het kunt delen met je dierbaren, en gelukkig kan ik dat ook, maar het diepste verdriet doorsta je alleen. Het doorvoelen, het verweven, geluk durven omarmen, weer leren leven in het licht. Je moet het jezelf toestaan deze stappen te zetten, en dan ook nog eens met vallen en opstaan, want soms valt alles onverwacht als een kaartenhuis in elkaar. De tijd zorgde gelukkig voor meer lucht en licht, maar ik weet het nog zo goed. Alles. In een seconde ben ik terug bij zijn geur, zijn handjes, het gevoel in mijn buik, de liefde en het afscheid. Het grootste verdriet, maar ook zoveel prachtige en dierbare herinneringen. In april is dit gevoel altijd wat dichterbij, alsof het verstrengeld is met wat de natuur ons brengt in de lente. Ik schreef net een gedichtje, over de eenzame strijd en over het licht en de liefde die ik terug vond. Ik deel het graag met je, samen met een foto van onze allermooiste tovenaar. Misschien vind je het mooi en herken je jezelf een beetje. Ik wens je in ieder geval heel veel kracht voor de zware momenten, en een beetje troost en licht wanneer daar ruimte voor is. Liefs Anja
Meer blogs weergeven...
Share by: