♡ Terug naar blogoverzicht

Zomerflarden

17 juli 2015

Het is niet makkelijk om vakantie te hebben. Je zou denken dat het afleidt en dat het fijn is om nergens aan hoeven te denken maar dat is juist naar, want alle lege ruimte in je hoofd die zo heerlijk is aan vakantie, wordt nu gevuld met verdriet. Op vakantie gaan zien we dus ook nog niet zitten. We kregen een weekendje weg van mijn lieve familie. Wie weet gaan we over een tijdje, we zien wel hoe het voelt en loopt.


Het gaat al best goed met ons. Als je het hebt over een rouwverwerkingsproces doen we het goed. We krabbelen langzaam weer op en bewegen ons steeds meer in de ‘echte’ wereld. Daarnaast praten we veel, huilen we soms en kunnen we ook echt weer lachen. Het is zwaar en moeilijk en het gaat écht niet vanzelf, maar het lukt! We zijn volop bezig met ‘verder leven’.


Maar de diepe dalen… Wat zijn ze vreselijk hard en verdrietig. Juist omdat het al best goed gaat lijken ze nóg dieper. De val is dan zo hard en pijnlijk en het gemis niet te dragen.

Ergens tussen de dalen en de zonnestralen door schreef ik korte briefjes aan Boris.


★

30 juni, 22.41 uur


Lieve Boris,


Vandaag was de eerste echte zomerdag. Gisteren hebben we het badje opgezet. Papa en ik hadden er allebei hetzelfde gevoel bij, vertelden we ’s avonds aan elkaar. Het maakte ons verdrietig. We hadden zoveel zin in de eerste zomerdagen met jou! Een warm badje maken in de schaduw, en een mooi plekje voor jou in de kinderwagen. Maar nu staat er een groot bad koud water in de zon en moet ik er alleen van proberen te genieten. 

Vanmiddag toen ik een handdoek pakte zag ik jou handdoekje. Een mooie blauwe met een hoekje met berenoortjes voor je lieve hoofdje. Ik had me zo verheugd om jou daar lekker in te stoppen en dan heerlijk op schoot! Toen ik alleen in het bad zat moest ik huilen. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn en ik miste je zo erg dat het pijn deed. De zon was fijn en het water net iets te koud, maar het lukte me niet om er van te genieten. Misschien morgen...


Ik mis je lieverd... 


★


1 juli, 22.15 uur


Dag lieverd,


Het is vanmiddag even gelukt! Ik heb weer in de zon gelegen en ik heb er het grootste deel van de tijd van kunnen genieten. Dat was fijn. Het was ruim 30 graden maar in en uit het badje ging het prima. Daarna hebben papa, Iris en ik even ergens wat gegeten. Het was lekker en gezellig maar toch ook gek om zomaar buiten de deur te eten. Ik merk dat ik, als ik dan thuis kom, toch wel weer in een flinke dip schiet... Zo lang iets ‘normaals’ doen kost me energie en dan wil ik weer even heel veel aan je denken. Dat doe ik natuurlijk de hele tijd maar met anderen erbij is het moeilijker. Dus nu zit ik buiten met een dekentje en je vosje dicht bij me. Eventjes alleen met jou. Ik denk dat ik zo een filmpje ga kijken. Kijk je met me mee?


Oh ja. 

Vanochtend vond ik een opname van toen je nog in mijn buik zat op mijn telefoon, met een liedje. Ik zong en speelde piano. Gewoon iets wat in m’n hoofd zat, ik zong het voor jou. Het klonk lief. God, wat was ik toen gelukkig! Ik denk niet dat ik ooit weer zó gelukkig word... Ik wist nog niet dat je een jongetje was, dat je Boris heette en dat je zo mooi was. Ik heb het twee keer geluisterd en ik werd er erg verdrietig van. Het doet gewoon té veel pijn. Je had hier moeten zijn liefje...


★


10 juli, 16.42 uur


Dag liefje,


Eindelijk schijnt de zon weer. Na die heerlijke dagen was het even een paar dagen minder met af en toe een bui en veel wind. Maar vanmiddag zit ik weer even buiten!

Vanaf dat ik wakker werd vanochtend moet ik de hele tijd aan je denken. Je bent niet meer elk moment van elke dag aan de oppervlakte van mijn gedachten, maar vandaag wel. Ik word er moe van, verdrietig en somber. Soms kan ik aan je terugdenken met een glimlach, maar vandaag overheerst het missen te erg. Ik vind er niets aan. Ik moet eigenlijk afleiding proberen te zoeken, maar dat lukt niet echt. Dus schrijf ik maar even wat. Meestal helpt het een beetje en kan ik even iets anders doen daarna. Wie weet werkt het straks ook.


Ondanks dat vandaag zo’n nare dag is gaat het wel iets beter met me. Ik ben dinsdag voor het eerst alleen naar de stad geweest. Ik vond het eng maar het viel mee. Natuurlijk waren er mensen die keken, en ik zag ze mij soms ontweken. Ik begrijp het wel, maar vind het wel lastig. Gisteravond ben ik opnieuw naar de stad geweest, samen met je oma en je tante Liesbeth. We kochten babyvoeding voor Thomas, je grote neef. Het was okee, maar ook confronterend. Ik heb er niets over gezegd, dat was niet nodig, maar ik voelde het wel. Ik wilde zo graag ook voor jou iets kopen. 

Morgenavond ga ik naar de bioscoop met Hanneke. Daar heb ik wel zin in! Ik hoop dat het me lukt er van te genieten.

Lieverd ik mis je zo, mijn buik doet er pijn van. Ik wil dit niet. Dit hoort niet en ik baal er van. Ik wil een plakkerig lijfje op mijn borst omdat het zo warm is. En ik wil zere borsten van de borstvoeding en veel te dure luiers kopen. Ik wil niet alleen in de tuin met een ijsje en een boek over rouwverwerking. En ik hoef de zon ook niet, ik wil alleen maar jou…


Dag liefje, ik ga maar even proberen tv te kijken.

Ik wil best aan je denken hoor! Maar nu eventjes niet. 

Wees maar gewoon dicht bij me, zonder dat ik me zo somber voel. Daar ben ik even aan toe…


Kusjes


★


17 juli, 14:40 uur


Lieve Boris,


Er is weer een hoop gebeurd! Ik heb veel dingen gedaan deze week en wat dat betreft gaat het best goed met me. Ik heb heerlijk gelachen met vrienden en familie, veel gepraat en kom vaker buiten de deur, ook af en toe alleen. Boodschappen doen gaat makkelijker en ik kan me ook al beter concentreren. Ik voel me ook niet meer zo vaak schuldig tegenover jou. Ik weet dat ik verder moet, en ik denk dat jij dat alleen maar fijn vindt.


Gisteren waren we in Hilversum. Op dezelfde plek waar ik mijn single heb ingezongen toen je nog bij me was. Eenmaal in de studio moest ik er gelijk aan denken en het deed eventjes pijn. We hebben de single geluisterd met de jongens van de studio en papa moest er van huilen. Hij moest ook denken aan de laatste keer dat we er waren. Hij zag me weer staan in de studio met mijn dikke buik. Het liedje is zo mooi geworden, en het is zo gaaf dat jij er bij was! Dat maakt het liedje extra bijzonder.

Het zingen ging goed! Het lukt echt al beter en ik heb steeds meer controle. Ik ben blij dat het weer lukt en ik kan er ook al best van genieten. Ik had je vosje en je foto’s in mijn tas gedaan dus die waren bij me, ik vond het toch gek om zo lang van huis te zijn. Ik weet dat je toch wel bij me bent, maar het voelde iets beter met jouw spulletjes…


Gisteravond had ik heel veel last van mijn buik. Een krampachtig gevoel dat ik vaker heb sinds jij er niet meer bent. Ik denk dat het komt door het missen. Het voelt vreselijk naar en ik heb het vaak als ik weer een dag iets ‘normaals’ heb gedaan. Want ondanks dat het fijn is om weer dingen te doen kom ik altijd weer terug in het lege gat. Het gat waarin jij er niet bent. Dan voel ik me zo machteloos en verdrietig. Dan verlang ik zo enorm naar je zachte warme lijfje dat het pijn doet. Dan huil ik de tranen uit mijn diepste diep en voelt het alsof het nooit meer goed komt. Gelukkig duurt dat nooit lang, en lukt het me elke keer weer om rustig te worden.


Soms kan ik ook met een glimlach aan je denken, dan denk ik aan dat je zo mooi was en zo lief. 

Ik heb je fotoboek deze week afgemaakt. Ik vond het moeilijk er aan te beginnen maar eenmaal bezig was het juist heel fijn. Wat hebben we veel mooie foto’s van je! Daar ben ik zo blij mee… Het boek is een soort document geworden. Een verslag en babyalbum in één. De hele week met jou zit er in, en elke keer als ik het bekijk, voel en zie ik zoveel liefde. Soms moet ik ervan huilen, soms lach ik, maar elke keer is er liefde. Allemaal voor jou! Ik kan er geen kant mee op, dus is het fijn om nu je fotoboek te hebben. Dan kijk ik maar naar je en aai je gezichtje. En dan voel ik niet de foto want in mijn hoofd zit nog steeds het gevoel van jou zachte lijfje. Zo lief, zo mooi, té ver weg…


Hou van jou Boris!

X mama



★


Deel deze blog via:

Geen ijsje voor Boris...

28 juni 2024
Het is gek eigenlijk hoe het er ineens kan zijn, triggers die meestal geen trigger zijn, maar dan als donderslag bij heldere hemel kan het zomaar inslaan. Een steek in mijn hart omdat hij er niet meer is… We waren met wat dames en kinderen gezellig aan het picknicken, en ineens, gewoon tijdens het bestellen van een ijsje voor Babet, klinkt er keihard in mijn hoofd; ‘En geen ijsje voor Boris…’. Het overviel me enorm en ik voelde lichte paniek, want ik stond in een drukke rij in een te warme snackbar. ‘Niet aan denken nu, het is oké, wegslikken’. En dat lukte, al bleef er een weemoedig gevoel over. Logisch ook, want de pijn blijft zo gemeen. Eenmaal buiten met onze ijsjes was het goed. Ik noemde het niet, al had het gekund want ik was in fijn gezelschap, maar ik wilde het niet aan. Dat kan ik eigenlijk ook niet zo goed, dat doe ik liever alleen en van me afschrijvend, zoals nu. Het is dat stille verdriet waar ik zelf mee zal moeten blijven dealen. Ik keek naar mijn spelende, lachende meisje en gaf haar extra kusjes op haar wang. Ze is zo mooi! En wat ben ik blij dat wij samen wél ijsjes kunnen eten…

Sluimer

4 mei 2024
We hadden een pittige week. Op Koningsdag brak Babet haar enkel en op de jaardag van Boris de 29e hoorden we dat één van onze vrienden lag te vechten voor zijn leven. Het maakte dat ik die dag vooral bezig was met dingen regelen voor Babet, en veel zorgen maken. We hadden ook taart en slingers voor Boris, lieten een ballon op samen en brachten een kadootje en kaarsje naar zijn graf. Maar waar ik normaal zo met hem bezig ben op zijn dagen, omdat ik dat fijn vindt, lukte het me nu niet om er volledig in te duiken. Is dat erg? Niet perse, het was begrijpelijk anders die dag, en we hebben fijne momentjes gehad voor Boris. Maar ik merk dat ik emotioneel op een soort sluimer stond, en daar voel ik me schuldig over tegenover Boris.  En nu is het vandaag ineens al weer 4 mei, de dag dat we hem moesten begraven en hem onze allerlaatste kusjes en knuffels gaven, en nog steeds sta ik op sluimer. Het kan niet anders dan dat het gaat breken, de stormvloed zal er een keertje uit komen, maar nu dus even niet. We gaan vandaag nog even naar zijn grafje, en ik hoop dat het vanavond gaat onweren, dat deed het negen jaar geleden ook. Lieve Boris, Sorry dat het anders was, dat ik niet met al mijn aandacht bij je kon zijn. En je bent er toch wel, dat weet ik, je bent er altijd. Papa zei dat het goed is zo, en dat denk ik ook. Wat kunnen we ook anders!? Je zult hier fysiek nooit meer zijn en daar dealen we mee zo goed en kwaad als het kan. Maar ik blijf altijd je mama lief ventje. Altijd zal ik je mijn liefde blijven geven! En ik hoop dat je het voelt zoals ik jou ook nog voel in elke vezel van mijn lijf. Ik hou van jou! Mama ✨

Eenzame strijd

18 april 2024
Nog maar 11 nachtjes, en dan wordt Boris negen. Al wordt hij dat nooit echt, want zijn hartje stopte al voor het leven écht kon beginnen. Maar negen jaar! Als een eeuw en een dag tegelijkertijd. Vanochtend had ik het met mijn man over zijn dag, en over dat ik het vorig jaar zo lastig vond. Ik worstel elk jaar weer opnieuw met hoe we de dagen moeten indelen, en leg mijzelf én mijn omgeving dan allerlei regels op. Vorig jaar zorgde dat voor wrijving, waardoor de dag nog zwaarder werd dan hij al was, en dat wil ik niet meer. Het mag gewoon een fijne liefdevolle dag zijn voor ons, net als de dagen eromheen. Dus ik ga proberen het los te laten. En het is ook gewoon zwaar, en een eenzaam proces. Althans, zo ervaar ik dat zelf. Het zwarte van de dood overleef je niet samen, daarvoor voelt het voor mij te persoonlijk. Natuurlijk is het fijn als je het kunt delen met je dierbaren, en gelukkig kan ik dat ook, maar het diepste verdriet doorsta je alleen. Het doorvoelen, het verweven, geluk durven omarmen, weer leren leven in het licht. Je moet het jezelf toestaan deze stappen te zetten, en dan ook nog eens met vallen en opstaan, want soms valt alles onverwacht als een kaartenhuis in elkaar. De tijd zorgde gelukkig voor meer lucht en licht, maar ik weet het nog zo goed. Alles. In een seconde ben ik terug bij zijn geur, zijn handjes, het gevoel in mijn buik, de liefde en het afscheid. Het grootste verdriet, maar ook zoveel prachtige en dierbare herinneringen. In april is dit gevoel altijd wat dichterbij, alsof het verstrengeld is met wat de natuur ons brengt in de lente. Ik schreef net een gedichtje, over de eenzame strijd en over het licht en de liefde die ik terug vond. Ik deel het graag met je, samen met een foto van onze allermooiste tovenaar. Misschien vind je het mooi en herken je jezelf een beetje. Ik wens je in ieder geval heel veel kracht voor de zware momenten, en een beetje troost en licht wanneer daar ruimte voor is. Liefs Anja

Berusting

20 maart 2024
Tijdens mijn vakantie liep ik even alleen langs het strand. Ik voelde het zand onder mijn voeten en de zon op mijn lijf. In de verte hoorde ik de mensen maar ik hoorde vooral de wind en het water tegen de rotsvorming klotsen. Dit is de plek waar mijn gedachten kunnen stromen. Waar ik durf te dromen maar ook eerlijk durf te zijn naar mezelf. Ik ben er minder vaak dan ik zou willen, maar ze trekt me aan, de zee. En terwijl ik daar liep, besefte ik dat ik op zoek ben naar rust. Vooral in mijzelf maar ook in mijn dagen. Weer op zoek naar de sterke connectie met mezelf die ik zo diep voelde nadat ik Boris moest verliezen. Ons grootste verdriet zorgde ervoor dat we dichter bij elkaar en onszelf waren dan ooit. En naar dat gevoel verlang ik terug. Het gevoel dat je lijf je vertelt welke stappen je moet nemen, en welke juist niet. Ik ben inmiddels de zoektocht naar dat gevoel begonnen, en dat is een spannend maar fijn traject. Tijdens de vakantie vergat ik het vosje van Boris. Ik had hem wel eens eerder niet mee, maar dan vaak bewust. Nu schrok ik toen ik erachter kwam dat hij niet mee was. Want, schuldgevoel. Hoe kan ik nou op vakantie gaan, en niet denken aan het vosje van mijn overleden zoon? Ik werd even verdrietig, en had die emotie ook even nodig, maar eigenlijk kon ik het ook weer vrij snel van mij af zetten. Blijkbaar heb ik het vosje niet meer altijd nodig, en gun ik mijzelf de rust om het zélf te doen. Want Boris is er toch wel, altijd voel ik de connectie met hem, daar heb ik geen vosje of iets anders voor nodig. Gisteren gaf ik een lezing aan zorgprofessionals, in het ziekenhuis waar Boris bijna negen jaar geleden stil is geboren. Ik werd hiervoor gevraagd, en vond het een mooi moment om dit te doen, juist in dit ziekenhuis, en om te kijken of ik vaker wil spreken op andere plekken. Een lezing geven is op zich zelf al best een spannend iets, maar ook was ik benieuwd naar wat het met mijzelf zou doen en of ik mijn emotie in bedwang kon houden. En dat lukte! Op een heel klein moment na, want sommige dingen blijven te hartverscheurend om te vertellen, en die spreek ik nog steeds niet makkelijk uit, waarschijnlijk nooit. Maar het was een waardevolle middag, waar ook de verpleegkundige bij was die ons zo liefdevol ondersteunde toen Boris werd geboren. Fijn om elkaar echt even in de ogen te kijken na al die jaren, met een wederzijdse blik van dankbaarheid en bijzonder genoeg warme herinneringen aan dat zoveel omvattende moment. En weet je wat bijzonder is? De berusting die ik zo zoek in mijzelf heb ik denk ik bij Boris gevonden. Ons verlies, en zijn andere vorm van aanwezigheid heb ik geaccepteerd voor zover dat mogelijk is. Begrijp me niet verkeerd, als ik denk aan het moment dat de dood er ineens was, en dat ik onze zoon moest begraven, dan ga ik opnieuw door de grond. Het is het zwartste dat ik ooit meemaakte. Maar tegelijk ook het mooiste. Want zijn lieve kleine handjes, de liefde die hij ons bracht, en alle herinneringen die we toch konden maken, zijn van onschatbare waarde. Ze zijn met mij verweven tot in het diepste van mijn ziel. Maar de berusting in dat het is zoals het is, voelt heel fijn. En het maakt dat ik er over kan praten en delen zonder dat ik er aan onder door ga, zoals ik doe bij Vlinderkusje en bijvoorbeeld bij de lezing van gisteren. Het is een rust die ik nooit gedacht had te vinden, en in eerste instantie ook niet wílde vinden. Want, schuldgevoel. Ik blijf tenslotte zijn moeder die het gewoon graag zo goed wil doen voor hem. Ik ken een pijn die, gelukkig, maar weinig mensen kennen. Die pijn zal nooit verdwijnen, ik zal het mee nemen naar mijn eigen graf. Maar toch voel ik me gezegend, met alle liefde en de berusting die ik al wél heb gevonden. Wie weet wil Boris me een beetje helpen bij de andere rust waar ik zo naar verlang… Liefs Anja

Nooit meer samen

6 augustus 2023
‘Gaan jullie nog op vakantie?’ ‘Ja, we gaan voor het eerst weer met zijn allen!’ Au… Het was er uit voor ik er erg in had. Ik zei het met een lach, want ik heb er oprecht veel zin in, maar ik zeg nooit ‘met zijn allen’. Het doet teveel pijn dat we nooit meer volledig samen zijn, en daarom probeer ik die woorden te vermijden. De vakantie is voor Babet al begonnen, en door de regen loopt ze soms met haar ziel onder de arm. En wanneer ze wat meer tijd heeft om zich te vervelen, gaat ze Boris missen. Ondanks dat ze fysiek nooit bij hem was, mist ze hem wel degelijk. De wetenschap dat ze een grote broer had kúnnen hebben om mee te spelen doet haar pijn, en dat begrijp ik. Boris is er altijd, maar we praten niet meer dagelijks over hem. Eigenlijk heeft Babet het vaker over Boris dan wij zelf, en soms denk ik dat dit door mij komt. Dat ik onbewust de leegte van Boris om me heen draag, en dat ze dat voelt. Dat ze daarom verlatingsangst heeft en het moeilijk vindt om naar school te gaan. En dat ik mezelf dan regels opleg, zoals het vermijden van de woorden ‘met zijn allen’, helpt daar niet aan mee. Deze week vierde één van mijn sterrenmama vriendinnen de jaardag van hun zoon. Ze vertelde dat ze samen het leven hebben gevierd met een dagje uit, en vooral plezier hadden ter ere van hun zoon. Ik voelde een verlangen dat ook te kunnen. Door de regels die ik mijzelf steeds blijf opleggen over hoe het ‘moet’, beperk ik mijzelf in mijn eigen geluk, en misschien ook wel soms die van mijn dierbaren. En eerlijk gezegd is het best vermoeiend deze regels na te leven. Wellicht zijn ze ook niet meer nodig. Laat ik beginnen met zeggen dat we dit jaar ‘met zijn allen’ op vakantie gaan. Alleen al aan deze zin denken zorgt voor tranen, want de pijn zit diep. En dat mag ook! Het doet ook gewoon verdomde zeer om nooit meer volledig te zijn. Maar dat hoeft niet volgens regels, dat mag allemaal zijn zoals het is. En zoals Babet altijd zegt; ‘Mama, we zijn nooit alleen, Boris woont in ons hart!’ Dus, als je het zo bekijkt, is ‘met zijn allen’ zelfs in dít leven, gewoon met zijn zessen… ★

Donker licht

5 juli 2023
‘Het is er weer, dat zeurende gevoel van niets en heel veel. Dat sluimerende niemandsland van geen groot verdriet, maar ook geen lief geluk. Een beetje onheilspellend eigenlijk, zoals het weer de laatste dagen. Misschien dat ik daarom gisteren wel de behoefte had om met mijn blog aan de slag te gaan. Ik had zin om te schrijven over Boris maar ik heb de woorden niet kunnen vinden. Want wat voel ik dan eigenlijk op zo’n moment wanneer mijn hoofd in dat niemandsland dwaalt? Terwijl ik naar buiten kijk, en de storm door de bomen zie razen, begrijp ik opeens wat ik nodig heb. Ik verlang naar de rauwheid. Ik wil even diep voelen dat ik mijn zoon mis, en daardoor dichtbij hem zijn. Dichtbij zijn geur, dichtbij dat hij er nog was, dichtbij Boris. Ik wil denken aan zijn kleine teentjes, zijn lieve neusje en de warmte van zijn lijfje op mijn borst. Ik wil even de pijn voelen van het loslaten terwijl ik hem kreeg. Voor mij kan dichtbij Boris zijn niet zonder de pijn, want dat magische moment van hem ontmoeten is onlosmakelijk verbonden met het zwarte van het verlies. Een stilgeboorte omhelst zoveel. Het is de grens van leven en dood, geboorte en sterven, allemaal op één enkel moment. Veel te donker door het rauwe van de dood, maar toch licht door het betoverende nieuwe leven, al is het zo stil… En Boris straalde! Hij was als een engel die met zijn sterrenstof alleen maar liefde bracht, hij was onze kleine tovenaar. Maar het blijft zo verdrietig, elke dag weer. Dat hij niet meer fysiek hier is. Dat hij niet gewoon opgroeit zoals zijn broer en zussen. Dat ik hem nooit meer kan zien, dat hij nooit mijn hand zal pakken, en nooit zal zeggen ‘mama, ik hou van jou’. Er rollen tranen, het zijn er maar een paar, maar het lucht op. Gewoon heel even voelen, heel even de pijn, heel eventjes dichtbij…  ★
Meer blogs weergeven...
Share by: