♡ Terug naar blogoverzicht

Thuis ⋆ Ons verhaal 4/5

4 mei 2015

Donderdag 30 mei ~

De volgende ochtend kwamen de verpleegsters Boris halen. Hij moest even onder de scan om te kijken of ze iets in zijn lijfje konden zien en de kinderarts zou hem onderzoeken. Toen Boris terug kwam vertelde de kinderarts ons dat hij niets had kunnen vinden. Boris zag er perfect uit en hij zei dat we rekening moesten houden met dat er uiteindelijk ook niets gevonden zou worden. Waarschijnlijk is het een geval van ‘pech’ dat Boris z’n hartje is gestopt met kloppen. Mensen kunnen nou eenmaal doodgaan, en helaas ook baby’s…


Om toch meer zekerheid te krijgen kozen we voor een obductie. Niet omdat we perse een verklaring wilden hebben voor de dood van Boris, dat zou namelijk niets veranderen aan het feit dat hij er niet meer is, maar wel voor de toekomst en een eventuele volgende zwangerschap. De gynaecoloog stelde ons een aantal vragen over de obductie en we gaven overal toestemming voor. Zolang zijn hoofdje en handjes maar intact bleven en we hem nog konden vasthouden. De volgende dag zouden ze hem ophalen, en de uitslag ervan zou nog een flink aantal weken duren.


Toen alles in het ziekenhuis was geregeld konden we eindelijk naar huis. Tijdens de bevalling hebben Ad en ik besloten dat we alles zelf wilden regelen en doen, dus ook Boris mee naar huis nemen deden we zelf. Samen met een verpleegster liepen we naar de auto. Ad nam alle nodige spullen mee en ik zat in een rolstoel en had Boris in mijn armen. 

Ik vond het zo’n naar idee dat iedereen in het ziekenhuis mij kon zien in de rolstoel met mijn dode baby, het leek net een bizarre film. Het was alsof we zweefden en het allemaal niet echt was. Helaas was het wel echt en namen we ons dode kindje mee naar huis.


Toen we thuis waren legden we het koelmatrasje in zijn eigen wiegje. Het stond naast ons bed met de koeling eronder. Ik legde zijn mooiste dekentjes erin en pas toen alles perfect was legden we Boris erin. Zijn plekje voor de komende dagen, veel te kort, maar wel heel dicht bij ons.


Om een uur of elf kwamen Iris en Daan. Ze hadden bij mijn zusje geslapen en konden nu eindelijk Boris zien. Het was heftig maar wel fijn dat ze erbij konden zijn en hun kleine broertje konden zien en aanraken. Ze vonden het spannend maar uiteindelijk viel het ze mee. Ondanks de heftigheid van de dood was het zo mooi om hem te mogen zien. Hij lag er zo vredig bij, er was helemaal niets engs aan. Hij was gewoon Boris, en hij was van ons. Ook onze familie kwam bij Boris kijken, iedereen wilde hem natuurlijk zien. Logisch ook, want hij was zo prachtig…


Nadat ik even had geslapen kwam de kraamverzorgster. Een hele lieve vrouw met alle begrip voor de situatie. Ze verzorgde mij en deed een paar klusjes in huis. Ook kwam de verloskundige nog even bij ons. Het was fijn om met ze te kunnen praten want we hadden veel vragen en op veel daarvan konden ze antwoord geven. Ondertussen lag ik vooral veel in bed. Omdat ik moest rusten maar ook ik omdat ik zoveel mogelijk bij Boris wilde zijn nu het nog kon.


Aan het einde van de middag kwam er een fotografe van Make a Memory om foto’s van ons te maken. We waren met zijn vijven en ze heeft prachtige beelden gemaakt. Tijdens de fotoshoot hield Ad Boris voor het eerst vast. Hij vond het moeilijk omdat hij bang was voor wat er los zou komen, maar dit was het moment. Het was heftig om te zien; mijn lieve man met onze zoon. De tranen stroomden over zijn wangen en over die van mij. Voor de derde keer vader maar wat gemeen dat dit kindje niet naar hem kon kijken en niet met zijn kleine handjes de grote vingers van zijn vader kon vastpakken. Ook Iris en Daan hebben hem voor het eerst en het laatst vastgehouden tijdens de fotoshoot. Bijzondere momenten die we nooit zullen vergeten.


Omdat we niet wisten hoe Boris terug zou komen van de obductie die de volgende dag zou zijn, besloten we dat onze familie en vrienden die avond konden komen om Boris te zien en afscheid van hem te kunnen nemen. Vanaf 20.00 uur waren ze welkom. Ad was beneden om iedereen op te vangen en ik lag boven in bed naast Boris. 

Het was een hele bijzondere avond. Per twee of drie kwamen ze naar boven om Boris te zien. De sfeer in de slaapkamer was heel onwerkelijk. Het was een soort heiligdom waarin iedereen zachtjes praatte, mij knuffelde en Boris zachtjes aanraakte. Net een sprookje. 

Het was heftig en vermoeiend maar we zijn heel blij dat we dit gedaan hebben, zo konden we iedereen laten zien wie Boris is en konden onze dierbaren hem ook leren kennen. 


Die nacht legden we Boris tussen ons in voordat we gingen slapen. We lagen heel dicht tegen hem aan en hielden elkaar vast. Ad en ik hebben altijd al vreselijk veel van elkaar gehouden en onze band is super. Maar deze dagen was onze band bijna magisch, we waren zo dicht bij elkaar! Samen kunnen we de hele wereld aan, en zelfs dit onmenselijke verlies kunnen we samen dragen. 


★


Vrijdag 1 mei

De wekker ging al om 6.30 uur want om 7.30 kwam een uitvaartverzorger Boris halen om hem naar Groningen te brengen voor de obductie. Ik wilde graag dat Boris andere kleertjes aan kreeg na het onderzoek, zodat ik zijn eerste pakje kon bewaren. Dus ik legde hem op de commode en deed zijn kleertjes uit. Zijn rompertje en mutsje hield hij aan, want dit vond ik een beetje te spannend om te doen. Hij was zo kwetsbaar en ik wilde niets aan zijn mooie lijfje beschadigen. Het was de eerste en laatste keer dat ik hem op de commode verzorgde en ik deed het met alle aandacht en liefde die ik had.

De uitvaartverzorgster had een klein rieten mandje mee voor Boris. Ik wikkelde hem in een omslagdoek en legde hem erin. Ik gaf de uitvaartverzorgster schone kleertjes mee plus een uitgebreide uitleg van wat ik precies wilde met zijn kleertjes. Gelukkig begreep ze het heel goed. We vonden het erg moeilijk om hem te laten gaan en waren bang dat er onderweg iets zou gebeuren. We hadden al zo weinig tijd samen en nou moest hij ook nog weg! Maar we wisten dat hij in goede handen zou zijn.


Om de tijd te doden dat Boris weg was, hadden we voor deze dag een afspraak gemaakt met de uitvaartverzorger en de dominee voor de begrafenis. Ook ging Ad naar het gemeentehuis om Boris aan te geven. Heel bijzonder voor een vader om dit soort dingen toch te kunnen doen voor je zoon. Vroeger was dit helaas heel anders. De meeste moeders en vaders konden toen geen afscheid nemen van hun baby, en ik voel me daarom gezegend dat we in deze tijd leven.

Aan het einde van de dag hadden we al een flink aantal dingen geregeld voor de begrafenis. Wat inmiddels vast stond is dat het maandag 4 mei zou gebeuren en dat we de afscheidsceremonie zouden houden op de plek waar we getrouwd zijn, in de Oude Kosterij. Verder regelden we met behulp van lieve vrienden allerlei dingen zoals witte ballonnen, muziek en een auto; een witte oude Jaguar, een stoere auto voor een stoer klein ventje. 


Om 17.30 kwam Boris weer terug, heerlijk om hem weer thuis te hebben! We vonden het allebei erg spannend om hem terug te zien omdat we wisten dat hij achteruit was gegaan. Gelukkig viel het ons mee. Natuurlijk zag hij er iets minder goed uit, maar voor ons maakte dit niet uit. Boris is onze zoon, en niets is mooier dan dat! 


Die avond heb ik vooral veel naast Boris gelegen en kwam Ad af en toe bij me liggen. Hij zorgde heel goed voor me en verdeelde zijn tijd tussen Boris, mij en Iris en Daan. 

Voordat we gingen slapen schreef ik een brief aan Boris.


Lieve Boris,


Ik lig in bed. Papa ligt naast me te slapen en jij ligt aan de andere kant naast me in je mooie wiegje. Papa ligt zacht te snurken maar jou hoor ik niet. Wat had ik jou graag horen huilen en geluidjes maken, kleine zuchtjes en kreuntjes. Je bent er wel maar eigenlijk ben je er niet. Ik denk dat je in de Hemel bent maar toch ook bij ons. Ik voel je overal en constant. Je bent mijn mooie kleine lieve Boris, mijn zoon. Het lijkt zo zinloos allemaal maar dat is het niet. Je betekent zoveel en ondanks dat je niet leeft ben je echt het allermooist! Mijn liedje* voor jou klopt nog steeds. Het leven ís gemeen en toch ook mooi. Ik geniet écht van elk moment dat je nu nog bij me bent. Ik hoop dat ik dat straks vast kan blijven houden. 

Ik ben bang voor wat gaat komen. Nu ben je nog een beetje bij me maar straks ben je weg. Echt weg, maar toch ook niet. Zo intens verdrietig maar toch zo blij met jou, dat je bij me hoort, en dat ik je mama ben.


Mijn lieve kleine Boris…


★


Zaterdag 2 mei

In de ochtend kwam eerst de dominee om nog wat dingen te bespreken voor de begrafenis. Daarna ging Ad naar zijn vriend Luuk om het kistje te maken voor Boris. Hij had een tekening van het kistje gemaakt en daarmee gingen ze aan de slag. 

Ik lag in bed en maakte foto’s van Boris. Ik legde hem in zijn ledikantje in zijn eigen kamertje, liep met hem door de bovenverdieping en legde hem naast me in bed. Ik probeerde zoveel mogelijk beelden van hem te maken en zoveel mogelijk van hem te genieten. Vanuit mijn bed kon ik hem goed bekijken. Hij voelde nog steeds heerlijk zacht en ik raakte zijn vingertjes en zijn gezichtje zoveel mogelijk aan, dat gevoel vergeet ik nooit meer!

Ad stuurde mij foto’s van het kistje in wording en ik stuurde Ad foto’s van mij en Boris. Ik vond het naar dat hij zo lang weg was maar een prachtig idee dat hij dit voor Boris kon maken. We konden zo weinig voor hem doen en alles wat we wel konden doen grepen we met beide handen aan. 

In de avond nodigden we nog wat vrienden en familie uit om bij ons te kunnen zijn en eventueel Boris nog even te zien, want de volgende en laatste dag met Boris wilden we alleen met hem zijn. Het was goed hen om ons heen te hebben en even te praten met elkaar, maar ik vond het ook fijn dat ze weer weg gingen want dan kon ik weer naar mijn ventje toe.


★


Zondag 3 mei

We waren ons allebei heel erg bewust dat dit de laatste volledige dag met Boris zou zijn, dus we gingen heel zorgvuldig met onze tijd om. Ik lag heel veel in bed naast Boris, en Ad kwam vaak bij me liggen. We huilden, praatten, en genoten van onze mooie lieve zoon. Tussendoor regelden we nog wat laatste dingen.


Aan het einde van de middag ging het mis. Ik was bij Boris en stond gebogen over zijn wiegje. Ik raakte hem aan en het feit dat hij echt weg moest kwam ineens zo hard binnen! Ik huilde zoals ik nog nooit gehuild heb en viel op de grond naast zijn wiegje. Alles draaide en het werd zwart voor mijn ogen. Ad kwam bij me en trok me van de grond. Hij hield me vast en bleef dicht bij me. Wat een verdriet en wat een pijn, het was echt verschrikkelijk. Daarnaast kreeg ik een enorme hoofdpijn en we maakten ons zorgen omdat het een bijwerking kon zijn van de mislukte ruggenprikken. Ad belde het ziekenhuis omdat hij niet meer wist wat hij moest doen. De verloskundige kwam langs en ze gaf me Oxazepam voor de paniek en heftige pijnstillers voor mijn hoofdpijn. Het hielp gelukkig een beetje en ik kon mezelf weer bijeen rapen. Maar goed ook, want de volgende dag moesten we Boris begraven en daar moest ik wel sterk genoeg voor zijn. 


Die avond maakten we het kaartje voor de begrafenis en schreven we onze speech. We wilden namelijk zelf iets vertellen tijdens de ceremonie. Voordat we gingen slapen legden we onze kleine vent voor de laatste keer tussen ons in. We knuffelden met hem en maakten nog wat foto’s en filmpjes. We hebben eindeloos gepraat en naar Boris gekeken. We waren dichter bij elkaar dan ooit…


Deel deze blog via:

Geen ijsje voor Boris...

28 juni 2024
Het is gek eigenlijk hoe het er ineens kan zijn, triggers die meestal geen trigger zijn, maar dan als donderslag bij heldere hemel kan het zomaar inslaan. Een steek in mijn hart omdat hij er niet meer is… We waren met wat dames en kinderen gezellig aan het picknicken, en ineens, gewoon tijdens het bestellen van een ijsje voor Babet, klinkt er keihard in mijn hoofd; ‘En geen ijsje voor Boris…’. Het overviel me enorm en ik voelde lichte paniek, want ik stond in een drukke rij in een te warme snackbar. ‘Niet aan denken nu, het is oké, wegslikken’. En dat lukte, al bleef er een weemoedig gevoel over. Logisch ook, want de pijn blijft zo gemeen. Eenmaal buiten met onze ijsjes was het goed. Ik noemde het niet, al had het gekund want ik was in fijn gezelschap, maar ik wilde het niet aan. Dat kan ik eigenlijk ook niet zo goed, dat doe ik liever alleen en van me afschrijvend, zoals nu. Het is dat stille verdriet waar ik zelf mee zal moeten blijven dealen. Ik keek naar mijn spelende, lachende meisje en gaf haar extra kusjes op haar wang. Ze is zo mooi! En wat ben ik blij dat wij samen wél ijsjes kunnen eten…

Sluimer

4 mei 2024
We hadden een pittige week. Op Koningsdag brak Babet haar enkel en op de jaardag van Boris de 29e hoorden we dat één van onze vrienden lag te vechten voor zijn leven. Het maakte dat ik die dag vooral bezig was met dingen regelen voor Babet, en veel zorgen maken. We hadden ook taart en slingers voor Boris, lieten een ballon op samen en brachten een kadootje en kaarsje naar zijn graf. Maar waar ik normaal zo met hem bezig ben op zijn dagen, omdat ik dat fijn vindt, lukte het me nu niet om er volledig in te duiken. Is dat erg? Niet perse, het was begrijpelijk anders die dag, en we hebben fijne momentjes gehad voor Boris. Maar ik merk dat ik emotioneel op een soort sluimer stond, en daar voel ik me schuldig over tegenover Boris.  En nu is het vandaag ineens al weer 4 mei, de dag dat we hem moesten begraven en hem onze allerlaatste kusjes en knuffels gaven, en nog steeds sta ik op sluimer. Het kan niet anders dan dat het gaat breken, de stormvloed zal er een keertje uit komen, maar nu dus even niet. We gaan vandaag nog even naar zijn grafje, en ik hoop dat het vanavond gaat onweren, dat deed het negen jaar geleden ook. Lieve Boris, Sorry dat het anders was, dat ik niet met al mijn aandacht bij je kon zijn. En je bent er toch wel, dat weet ik, je bent er altijd. Papa zei dat het goed is zo, en dat denk ik ook. Wat kunnen we ook anders!? Je zult hier fysiek nooit meer zijn en daar dealen we mee zo goed en kwaad als het kan. Maar ik blijf altijd je mama lief ventje. Altijd zal ik je mijn liefde blijven geven! En ik hoop dat je het voelt zoals ik jou ook nog voel in elke vezel van mijn lijf. Ik hou van jou! Mama ✨

Eenzame strijd

18 april 2024
Nog maar 11 nachtjes, en dan wordt Boris negen. Al wordt hij dat nooit echt, want zijn hartje stopte al voor het leven écht kon beginnen. Maar negen jaar! Als een eeuw en een dag tegelijkertijd. Vanochtend had ik het met mijn man over zijn dag, en over dat ik het vorig jaar zo lastig vond. Ik worstel elk jaar weer opnieuw met hoe we de dagen moeten indelen, en leg mijzelf én mijn omgeving dan allerlei regels op. Vorig jaar zorgde dat voor wrijving, waardoor de dag nog zwaarder werd dan hij al was, en dat wil ik niet meer. Het mag gewoon een fijne liefdevolle dag zijn voor ons, net als de dagen eromheen. Dus ik ga proberen het los te laten. En het is ook gewoon zwaar, en een eenzaam proces. Althans, zo ervaar ik dat zelf. Het zwarte van de dood overleef je niet samen, daarvoor voelt het voor mij te persoonlijk. Natuurlijk is het fijn als je het kunt delen met je dierbaren, en gelukkig kan ik dat ook, maar het diepste verdriet doorsta je alleen. Het doorvoelen, het verweven, geluk durven omarmen, weer leren leven in het licht. Je moet het jezelf toestaan deze stappen te zetten, en dan ook nog eens met vallen en opstaan, want soms valt alles onverwacht als een kaartenhuis in elkaar. De tijd zorgde gelukkig voor meer lucht en licht, maar ik weet het nog zo goed. Alles. In een seconde ben ik terug bij zijn geur, zijn handjes, het gevoel in mijn buik, de liefde en het afscheid. Het grootste verdriet, maar ook zoveel prachtige en dierbare herinneringen. In april is dit gevoel altijd wat dichterbij, alsof het verstrengeld is met wat de natuur ons brengt in de lente. Ik schreef net een gedichtje, over de eenzame strijd en over het licht en de liefde die ik terug vond. Ik deel het graag met je, samen met een foto van onze allermooiste tovenaar. Misschien vind je het mooi en herken je jezelf een beetje. Ik wens je in ieder geval heel veel kracht voor de zware momenten, en een beetje troost en licht wanneer daar ruimte voor is. Liefs Anja

Berusting

20 maart 2024
Tijdens mijn vakantie liep ik even alleen langs het strand. Ik voelde het zand onder mijn voeten en de zon op mijn lijf. In de verte hoorde ik de mensen maar ik hoorde vooral de wind en het water tegen de rotsvorming klotsen. Dit is de plek waar mijn gedachten kunnen stromen. Waar ik durf te dromen maar ook eerlijk durf te zijn naar mezelf. Ik ben er minder vaak dan ik zou willen, maar ze trekt me aan, de zee. En terwijl ik daar liep, besefte ik dat ik op zoek ben naar rust. Vooral in mijzelf maar ook in mijn dagen. Weer op zoek naar de sterke connectie met mezelf die ik zo diep voelde nadat ik Boris moest verliezen. Ons grootste verdriet zorgde ervoor dat we dichter bij elkaar en onszelf waren dan ooit. En naar dat gevoel verlang ik terug. Het gevoel dat je lijf je vertelt welke stappen je moet nemen, en welke juist niet. Ik ben inmiddels de zoektocht naar dat gevoel begonnen, en dat is een spannend maar fijn traject. Tijdens de vakantie vergat ik het vosje van Boris. Ik had hem wel eens eerder niet mee, maar dan vaak bewust. Nu schrok ik toen ik erachter kwam dat hij niet mee was. Want, schuldgevoel. Hoe kan ik nou op vakantie gaan, en niet denken aan het vosje van mijn overleden zoon? Ik werd even verdrietig, en had die emotie ook even nodig, maar eigenlijk kon ik het ook weer vrij snel van mij af zetten. Blijkbaar heb ik het vosje niet meer altijd nodig, en gun ik mijzelf de rust om het zélf te doen. Want Boris is er toch wel, altijd voel ik de connectie met hem, daar heb ik geen vosje of iets anders voor nodig. Gisteren gaf ik een lezing aan zorgprofessionals, in het ziekenhuis waar Boris bijna negen jaar geleden stil is geboren. Ik werd hiervoor gevraagd, en vond het een mooi moment om dit te doen, juist in dit ziekenhuis, en om te kijken of ik vaker wil spreken op andere plekken. Een lezing geven is op zich zelf al best een spannend iets, maar ook was ik benieuwd naar wat het met mijzelf zou doen en of ik mijn emotie in bedwang kon houden. En dat lukte! Op een heel klein moment na, want sommige dingen blijven te hartverscheurend om te vertellen, en die spreek ik nog steeds niet makkelijk uit, waarschijnlijk nooit. Maar het was een waardevolle middag, waar ook de verpleegkundige bij was die ons zo liefdevol ondersteunde toen Boris werd geboren. Fijn om elkaar echt even in de ogen te kijken na al die jaren, met een wederzijdse blik van dankbaarheid en bijzonder genoeg warme herinneringen aan dat zoveel omvattende moment. En weet je wat bijzonder is? De berusting die ik zo zoek in mijzelf heb ik denk ik bij Boris gevonden. Ons verlies, en zijn andere vorm van aanwezigheid heb ik geaccepteerd voor zover dat mogelijk is. Begrijp me niet verkeerd, als ik denk aan het moment dat de dood er ineens was, en dat ik onze zoon moest begraven, dan ga ik opnieuw door de grond. Het is het zwartste dat ik ooit meemaakte. Maar tegelijk ook het mooiste. Want zijn lieve kleine handjes, de liefde die hij ons bracht, en alle herinneringen die we toch konden maken, zijn van onschatbare waarde. Ze zijn met mij verweven tot in het diepste van mijn ziel. Maar de berusting in dat het is zoals het is, voelt heel fijn. En het maakt dat ik er over kan praten en delen zonder dat ik er aan onder door ga, zoals ik doe bij Vlinderkusje en bijvoorbeeld bij de lezing van gisteren. Het is een rust die ik nooit gedacht had te vinden, en in eerste instantie ook niet wílde vinden. Want, schuldgevoel. Ik blijf tenslotte zijn moeder die het gewoon graag zo goed wil doen voor hem. Ik ken een pijn die, gelukkig, maar weinig mensen kennen. Die pijn zal nooit verdwijnen, ik zal het mee nemen naar mijn eigen graf. Maar toch voel ik me gezegend, met alle liefde en de berusting die ik al wél heb gevonden. Wie weet wil Boris me een beetje helpen bij de andere rust waar ik zo naar verlang… Liefs Anja

Nooit meer samen

6 augustus 2023
‘Gaan jullie nog op vakantie?’ ‘Ja, we gaan voor het eerst weer met zijn allen!’ Au… Het was er uit voor ik er erg in had. Ik zei het met een lach, want ik heb er oprecht veel zin in, maar ik zeg nooit ‘met zijn allen’. Het doet teveel pijn dat we nooit meer volledig samen zijn, en daarom probeer ik die woorden te vermijden. De vakantie is voor Babet al begonnen, en door de regen loopt ze soms met haar ziel onder de arm. En wanneer ze wat meer tijd heeft om zich te vervelen, gaat ze Boris missen. Ondanks dat ze fysiek nooit bij hem was, mist ze hem wel degelijk. De wetenschap dat ze een grote broer had kúnnen hebben om mee te spelen doet haar pijn, en dat begrijp ik. Boris is er altijd, maar we praten niet meer dagelijks over hem. Eigenlijk heeft Babet het vaker over Boris dan wij zelf, en soms denk ik dat dit door mij komt. Dat ik onbewust de leegte van Boris om me heen draag, en dat ze dat voelt. Dat ze daarom verlatingsangst heeft en het moeilijk vindt om naar school te gaan. En dat ik mezelf dan regels opleg, zoals het vermijden van de woorden ‘met zijn allen’, helpt daar niet aan mee. Deze week vierde één van mijn sterrenmama vriendinnen de jaardag van hun zoon. Ze vertelde dat ze samen het leven hebben gevierd met een dagje uit, en vooral plezier hadden ter ere van hun zoon. Ik voelde een verlangen dat ook te kunnen. Door de regels die ik mijzelf steeds blijf opleggen over hoe het ‘moet’, beperk ik mijzelf in mijn eigen geluk, en misschien ook wel soms die van mijn dierbaren. En eerlijk gezegd is het best vermoeiend deze regels na te leven. Wellicht zijn ze ook niet meer nodig. Laat ik beginnen met zeggen dat we dit jaar ‘met zijn allen’ op vakantie gaan. Alleen al aan deze zin denken zorgt voor tranen, want de pijn zit diep. En dat mag ook! Het doet ook gewoon verdomde zeer om nooit meer volledig te zijn. Maar dat hoeft niet volgens regels, dat mag allemaal zijn zoals het is. En zoals Babet altijd zegt; ‘Mama, we zijn nooit alleen, Boris woont in ons hart!’ Dus, als je het zo bekijkt, is ‘met zijn allen’ zelfs in dít leven, gewoon met zijn zessen… ★

Donker licht

5 juli 2023
‘Het is er weer, dat zeurende gevoel van niets en heel veel. Dat sluimerende niemandsland van geen groot verdriet, maar ook geen lief geluk. Een beetje onheilspellend eigenlijk, zoals het weer de laatste dagen. Misschien dat ik daarom gisteren wel de behoefte had om met mijn blog aan de slag te gaan. Ik had zin om te schrijven over Boris maar ik heb de woorden niet kunnen vinden. Want wat voel ik dan eigenlijk op zo’n moment wanneer mijn hoofd in dat niemandsland dwaalt? Terwijl ik naar buiten kijk, en de storm door de bomen zie razen, begrijp ik opeens wat ik nodig heb. Ik verlang naar de rauwheid. Ik wil even diep voelen dat ik mijn zoon mis, en daardoor dichtbij hem zijn. Dichtbij zijn geur, dichtbij dat hij er nog was, dichtbij Boris. Ik wil denken aan zijn kleine teentjes, zijn lieve neusje en de warmte van zijn lijfje op mijn borst. Ik wil even de pijn voelen van het loslaten terwijl ik hem kreeg. Voor mij kan dichtbij Boris zijn niet zonder de pijn, want dat magische moment van hem ontmoeten is onlosmakelijk verbonden met het zwarte van het verlies. Een stilgeboorte omhelst zoveel. Het is de grens van leven en dood, geboorte en sterven, allemaal op één enkel moment. Veel te donker door het rauwe van de dood, maar toch licht door het betoverende nieuwe leven, al is het zo stil… En Boris straalde! Hij was als een engel die met zijn sterrenstof alleen maar liefde bracht, hij was onze kleine tovenaar. Maar het blijft zo verdrietig, elke dag weer. Dat hij niet meer fysiek hier is. Dat hij niet gewoon opgroeit zoals zijn broer en zussen. Dat ik hem nooit meer kan zien, dat hij nooit mijn hand zal pakken, en nooit zal zeggen ‘mama, ik hou van jou’. Er rollen tranen, het zijn er maar een paar, maar het lucht op. Gewoon heel even voelen, heel even de pijn, heel eventjes dichtbij…  ★
Meer blogs weergeven...
Share by: