Niemandsland

Prachtig nieuws! We verwachten een tweede kindje… Nu al weer 12 weken zit er een heel klein mini-mensje te groeien in mijn buik. In september ben ik uitgeteld en alles gaat goed ondanks dat ik af en toe vreselijk ziek ben. Maar dat hoort er nou eenmaal bij en natuurlijk neem ik dat gewoon voor lief. We krijgen extra echo’s en in het ziekenhuis zijn ze heel lief voor ons. Ook onze familie en vrienden zijn erg blij alhoewel ik soms het idee heb dat ze het af en toe nog spannender vinden dan wijzelf. En dat snap ik best.

Eind vorig jaar besloten we dat we er weer klaar voor waren. Mijn lijf was weer goed hersteld van de zwangerschap van Boris en ook mentaal voelde het moment goed. Ik wilde heel graag klaar zijn voor het moment, en weer sterk genoeg in mijn schoenen staan voor een nieuwe zwangerschap. Ik wist dat ik, als ik te snel zou gaan, het té spannend zou vinden en me te veel zou laten lijden door angst. En het lijkt inderdaad een goed moment want met de spanning valt het mee. Natuurlijk is het anders en vinden we het soms een beetje eng, maar het valt mee. 

Af en toe is er een moment dat het even heel zwaar is, vooral voor mij, maar dan hebben we er al vaak snel weer vertrouwen in dat het allemaal goed zit. En waarom zouden we ook bang zijn? Boris was een gezond ventje en we hebben dus geen redenen om angst te hebben voor herhaling. Natuurlijk kan er altijd bij elke zwangerschap iets mis gaan, maar we moeten erop vertrouwen dit kindje levend ter wereld komt. Vertrouwen in het leven is lastig als je zoveel verdriet hebt gehad, maar het is wel nodig om weer verder te gaan. 

Maar het is niet altijd even makkelijk! Bij de laatste echo voelden we allebei, een paar hele lange nare en trage seconden, een venijnige angst… We zagen een beeld van een niet bewegend mini-lijfje en het bleef maar stil liggen… Al gauw ging het geluid aan en hoorden we een prachtig hartje, gelukkig lag ons kindje dus gewoon heerlijk te slapen. Maar die eerste paar seconden waren vreselijk, heel even waren we bang dat we het kindje kwijt waren. En dat is logisch, we kunnen er nou eenmaal niet omheen dat er momenten van angst zullen zijn.

Maar zoals ik al zei, we hebben besloten ons niet door angst te laten lijden. We willen net zo van deze zwangerschap genieten als van die van Boris. We hadden maar zo weinig tijd met hem, maar alle tijd die we hadden was heerlijk. Een zwangerschap en het groeien van zo’n klein mensje is een wonder en een prachtig iets. Daar mogen we nu weer van genieten en dat zijn we dus ook zeker van plan!

Waar ik dacht dat de spanning het grootste obstakel zou zijn, is voor mij nu het genieten helaas het meest lastig. Sinds ik weet dat ik zwanger ben, ben ik vooral in de war en heb ik geen woord meer op papier gekregen. Waar normaal sinds Boris de woorden op papier vliegen lukt het me nu niet, want ik weet het even niet meer. Ik weet niet wat ik voel en ik weet ook niet meer zo goed hoe het moet om echt te voelen. Het is alsof mijn hart even pauze heeft genomen en ik in een soort niemandsland verkeer. Ik voel geen blijdschap omdat er teveel verdriet is, en ik voel geen verdriet omdat er ook blijdschap is. 

Misschien is het niet erg en is het wel eventjes fijn of goed om niet het hele diepe verdriet te voelen, maar gek genoeg verlang ik ernaar. Ik wil graag weer eventjes heel hard huilen omdat ik mijn zoon zo vreselijk mis. Op zo’n diep moment ben ik het dichtst bij hem en dat is gek genoeg heel fijn. Ik denk elke dag aan hem maar het diepste diep van mijn hart lijkt eventjes op slot. 

Daarnaast wil ik ook zo graag blij zijn met het kindje dat nu in mijn buik zit. En ook al ben ik natuurlijk echt heel erg blij, het lukt me niet om het intens te voelen. Ik doe wel mijn best door lekker op internet te struinen naar babydingetjes maar soms is het net of iemand anders dan ik al die schattige spulletjes bekijkt.

Verdriet en geluk kunnen naast elkaar bestaan schijnt, maar waarom lukt het me nu dan niet? Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan en ik raak er erg van in de war. Misschien moet ik mezelf ook wel de tijd gunnen. Hoe kan het ook anders dan dat het moeilijk is te bevatten? Mijn eerste kindje is dood en mijn tweede kindje zit in mijn buik en is druk aan het groeien en springlevend. Ik ben moeder van twee kinderen maar ze zijn allebei niet hier. Ik voel me gevangen in een wereld tussen leven en dood, in een wereld tussen blijdschap en verdriet. Het maakt dat ik me leeg voel en moe, slenterend door het niemandsland waar het leven me tijdelijk in heeft gedrukt.

Tenminste daar ga ik vanuit, dat het tijdelijk is. En terwijl ik dit schrijf beginnen de tranen die ik soms zo mis toch te stromen. Misschien is het een begin dat ik toch maar weer ben gaan zitten om te schrijven. Ik weet dat het mogelijk is om blij te zijn terwijl er verdriet is want dat heb ik geleerd in het afgelopen jaar, daarom heb ik er ook wel vertrouwen in dat het weer goed komt.

Waar ik nog méér op vertrouw is dat mijn hart groot genoeg is voor deze twee kindjes en natuurlijk mijn andere twee grote bonuskinderen waar ik zo trots op ben. Liefde zal er voor zorgen dat het goed komt. Dat ik heel hard kan blijven huilen om het gemis van mijn lieve Boris, en heel erg kan genieten van het lieve kindje dat nu in mijn buik groeit. En samen met Ad kan ik álles aan.

Maar voor nu ben ik nog even in de war. Wandel ik nog even door het niemandsland waar leven en dood niet lijken te bestaan. Gelukkig loopt Ad naast me. Ik hoop daar niemand tegen te komen want het is er echt niet zoveel aan…

★